Rozdział 30♥♥

Cały czas po głowie krążyły mi jedna myśl. Czy one się ode mnie oddala z powodu dziecka? Nie wiem co mam o tym myśleć. Może przesadzam że on mnie zostawi.  Dobra już przestaję o tym myśleć. Więc no wróciłam do szkoły, a co się z tym wiąże- praca domowa. Chyba najgorsza rzecz na tym świecie. Ale jak obowiązek to obowiązek. Więc zabrałam się za rozwiązywanie zadań.  Jedynym plusem było to że zadali nam dosyć mało. Po zrobieniu lekcji uznałam że pójdę na spacer. Trochę świeżego powietrza nie zaszkodzi. Przeszłam się pod dom Adriena jednak nie chciałam do niego dzwonić. Pewnie ma ważniejsze sprawy niż jego dziewczyna która jest w zagrożonej ciąży. Odeszłam od jego domu jak najdalej gdy nagle poczułam uderzenie w okolicach głowy i chyba zemdlałam bo więcej nie pamiętam.
***********************
Obudziłam się na jakimś krześle. Bardzo wygodnym i o dziwo nie była przywiązana. Rozejrzał się po pokoju. Chwila co wszędzie były płatki róż a ja siedziałam przed stołem. I jeszcze do tego były zapalone świeczki zapachowe o zapachu wanili, mojego ulubionego zapach. Takiego porwania to ja jeszcze nie widziałam. Potem do pokoju wszedł ktoś kto w każdej sytuacji znajdzie coś z czego zrobi suchego suchara (masło maślane heheXD) A był to nie kto inny jak mój kochany (i czasami głupi) futrzak.
-Adrien ty głupku!! Prawie przez ciebie zawału dostałam!!- wkurzyłam się
-Przepraszam. Chciałem ci zrobić niespodziankę ale zrozumiem jak się obrazisz i sobie pójdziesz- powiedział i zrobił minkę skruszonego kotka (i oczy kota ze shreka)
-Wybaczam ci ale jak jeszcze raz tak zrobisz to kolejny gatunek zwierzęcia uznają za wymarłe okej?- rzekła
-Okej.- i pocałował mnie.
Rzeszta wieczoru minęła super. Ale jedzeniem nie mogłam się nacieszyć bo jestem na ciążowym menu. Ale i tak sałatka była pyszna. A zamiast wina dostałam oranżadę.  Lepsze to niż nic. I oczywiście zadzwoniłam do moich rodziców że zostaje u Adriena. Dobrze że mam u Adriena swoją szufladę ze swoimi rzeczami. Przynajmniej jak niespodziewanie będę u niego nocować to będę miała w co się ubrać następnego dnia. No i po kolacji mój chłopak przygotował mi ciepłą kąpieli i jeszcze do tego z płatkami róż.  Czy to nie jest romantyczne. Spać poszliśmy w miarę wcześnie bo chciałam rano jeszcze na chwilę skoczyć do domu po książki na jutro.


Następnego dnia
Obudziłam się obok Adriena który jeszcze spał. A do szkoły mieliśmy na szczęście  na 9.50, a była 6.45. Więc jako pierwsza poszłam wziąć prysznic i zrobić inne takie rzeczy. Po mojej nigdy nie zmiennej rutynie ubrała się w miętowe dżinsy i do tego luźną białą koszulkę, którą częściowo wkasałam do spodni. No i przydało by się obudzić Adriena. Więc na chwilę położyłam się na łóżku i pocałowałam go. Obudził się momentalnie. Potem on też poszedł do łazienki i ubrał się. Później poszliśmy na śniadanie.  Które było pyszne. Po zjedzonym śniadaniu Adrien spakował do swojej torby książki i wyszliśmy z jego domu i zmierzaliśmy w stronę mojego domu. Kiedy byliśmy już na miejscu weszłam do domu. Przywitałam się z rodzicami i weszłam na górę.  Wzięłam wszystkie potrzebne książki. I wróciłam do Adriena.  I poszliśmy razem do szkoły.




~LadyNoir
Dziękuję wam za ponad 3000 wyświetleń

Rozdział 29

Lekarz powiedział mi że moja ciąża jest zagrożona. Powiedział mi co robić żeby nic nie stało się dziecku. Jak ja mam niby leżeć przez 9 miesięcy. Przecież ja zwarjuję.  Jak ja w szpitalu długo leżałam i już wariowałam. I jak ja będę ratować Paryż. Po chwili jeszcze raz przyszedł lekarz i wręczył mi wypis. Nareszcie. Wyszłam ze szpitala i czekałam na moich rodziców.  Czekałam tak sobie 10 minut ale nareszcie przyjechali. Wróciłam do domu dosyć późno i nawet nie zjadłam kolacji tylko poszłam do łazienki. Wzięłam prysznic. Po wyjściu z łazienki od razu poszłam spać.


Następnego dnia
Obudziłam się wcześnie, bo wiecie szkoła. Poszłam do łazienki. Ogarnęłam się i ubrałam się.Potem zeszłam na śniadanie. Po śniadaniu poszłam po plecak. Wyszłam z domu po drodze spotkałam Alyę. Rozmawiałyśmy całą drogą. No nie widziałyśmy się bardzo długo. Pytała jak się czuje. Tak się zajęłyśmy rozmową że nawet nie zorientowałyśmy się kiedy doszłśmy do szkoły. Adrien już był w szkole.  Przywitał mnie buziakiem w policzek. Spytał się mnie czy wiem o tym co mam robić przez te 9 miesięcy.  Powiedziałam mu że nie dam rady odpoczywać tyle czasu. Przecież ratowanie Paryża. Mówił mi żeby się to tego stosowała, a on sam sobie da radę. Wtedy zadzwonił dzwonek na lekcję. Na szczęście nie było dziś żadnych sprawdzianów i kartkówek. Adrien obiecał że odprowadzi mnie do domu. Jednak nie poszliśmy tak dosłownie do domu ale najpierw na lody a potem do domu. Kiedy byliśmy już pod moim domem spytałam się go czy nie spotkalibyśmy się wieczorem. Powiedział mi że dzisiaj nie może. Proponowałam mu że może pójdziemy jutro albo pojutrze na randkę.  Jednak znowu odpowiedział nie. Było mi smutno. Pożegnała się z nim i w mojej głowie pojawiały się dziwne myśli. Czy on mnie nie kocha, a może ma inną?
Albo mu się znudziła? Nie wiem dlaczego on mnie spławia. Szukałam jakiegoś powodu. Ale nie znalazłam żadnego. A może Lila albo Chloe coś mu namieszała w głowie.


~LadyNoir

Rozdział 28

Jeszcze do tego zaczęło mi się kręcić w głowie. Ale musiałam dokończyć misję. Jednak byłam bliska omdlenia.  Adrien krzyczał do mnie żebym już nic nie robiła bo już i tak wiele pomogłam. Nie mogłam się poddać. Objawy były coraz siliniejsze. Rozum mi mówił przestań, zrób to dla dobra dziecka a serce mi mówiło nie przestawaj, robisz to dla Paryża, całe miasto liczy na ciebie. Tym razem posłuchałam serca mimo że ledwo biegam. Zaatakowała super pływaka,  on upadł a ja zabrałam mu jego okulary pływackie. Po ich z niszczeniu wyleciał mały fioletowy motylek. Złapałam go w moje jojo. I po chwili nie był to fioletowy, a biały motylek. Jeszcze tylko Niezwykłą Biedronka i wszystko wróciło do normy. No oprócz jednego. Czułam się coraz słabiej. Poczułam ból, upadłam i chyba zemdlałam


Oczami Adriena
Podbiegł do mojej ukochanej.  Leżała na ziemi nie przyptomna.  Próbowałem ją obudzić, nic z tego. Nie wiedziałem co zrobić. Ale chyba było jedno wyjście. Schować się, zakończyć transformację  i zanieść ją do szpitala. No nie miałem innego wyboru musiałem to zrobić. Ukryłem się za budynkiem i zakończyłem transformację i moją, i Mari. Po chwili byliśmy normalni, jak najszybciej zaniósłem ją do szpitala do jej pokoju i wezwałem lekarza. Powiedzieli że podczas ciąży wzrost adrenaliny powoduje takie rzeczy. Więc nie mam się o co martwić bo podobno niedługo się obudzi. Potem jeszcze rozmawiałem z lekarzami in powiedzieli że jeśli wszystko dzisiaj będzie dobrze to jeszcze dziś wieczorem ją wypuszcza. Chciałbym zorganizować dla niej jaką super niespodziankę. Może zaproszę ją do kina albo do parku. Tego jeszcze nie wiem. Coś na pewno wymyślę.


Oczami Marinette
Gdzie ja jestem? Co się stało?  Nie jestem Biedronka ? Nie mogłam przypomnieć sobie co się stało. Jedne co pamiętam to ból, który był silny i nie do zniesienia. Do mojego pokoju wszedł lekarz coś mówił że dzisiaj prawdopodobnie wyjdę ze szpitala. Przekazał mi jeszcze jedną nie za dobrą wiadomość...


~LadyNoir

Rozdział 27

Szukałam Tikki wszędzie. W szufladzie, w torebce a nawet pod łóżkiem i nigdzie jej nie ma. Postanowiłam że poszukam jej dalej ale nie będę już brała udziału w akcji. Bo pewnie jak się przemienie to będzie po wszystkim.  Mam nadzieję że Czarny Kot da sobie radę. Chyba że znajdę Tikki wcześniej to może wezmę udział. Gdzie może być Tikki?? Hmmm?
Wiem!  W kieszeni od szlafroki.  Podeszłam do wieszak gdzie był szlafrok i niespodzianka kwami siedziała sobie w kieszeni.
- Tikki koniec odpoczynku!-krzyknęłam
- Jesteś pewna że chcesz to zrobić bo wiesz jesteś w ciąży i może się coś stać waszemu dziecku???- powiedziała
- Spokojnie będę ostrożna- obiecałam jej
Mam nadzieję że futrzak nic sobie nie zrobił a jak tak to znowu będę musiała go ratować. No ale taki urok czarnych kotów.
- Tikki kropkuj!
Jak ja dawno nie byłam Biedronka.  Dobra koniec tych wspominków. Wybiegłam ze szpitala i szukałam Czarnego Kota. Ile razy ja ratował Czarnego Kota? Hmmm... dużo, a teraz będzie następny raz. Czarny Kot leżał na ziemi a osoba opętana przez akumę chciała zabrać mu miraculum, ale przeszkodzi mu w tym Biedronka. Moim jojo odepchnęłam go
Mój sierściuch znowu mi dziękował za uratowanie skóry. Pan opętany przez akumę przedstawił mi się jako Super pływak. I można się domyślić że ofiarą kometa był pewnie jeden z uczestników któregoś z konkursów pływackich. Pewnie przegrał i wściekł się. No ale mniejsza o to.
- Szczęśliwy Traf
-Co gąbka?? - zdziwiłam się
- Co z nią zrobisz ,może zamoczysz ją w wodzie?-powiedział sarkastycznie Czarny Kot
- Już wiem! - krzyknęłam
Skoro akumę jest w jego czepku to trzeba  i tam jakoś dostać. Muszę zdjąć mu z głowy czepek a gąbka przyda mi się do zasypane wody z jego wirów. Biegam do niego gdy nagle zrobiło mi się słabo...

Podziękowania♥♥♥♥♥♥

      Hejka

Chciałabym wam podziękować za 2415 wyświetleń i 51 komentarzy. Kiedy zakładała bloga nie spspodziewałam się tylu wyświetleń. Jesteście najlepsi♥♥♥♥♥♥♥♥
Teraz mam do was jedno pytanie co byście chcieli z okazji tylu wyświetleń.  Napiszcie w komentarzach. Na przykład nie wiem może chcecie Q&A.  Nie wiem sami zdecydujcie.  Do zobaczenia♥♥♥♥♥♥♥♥♥
~LadyNoir

Rozdział 26

                                                   Rozdział 26
Rodzice patrzyli na mnie z niedowierzaniem. Cały czas miałam tą obawę jak oni nam nie pomogą? Po chwili moja mama odezwała się
-Nie martw się pomożemy wam. Chociaż trochę się pospieszyliście.  Ale trudno stało się.  Adrien wie??- powiedziała i przytuliła mnie
- Tak powiedziałam mu- odpowiedziałam
Po tej krótkiej rozmowie moi rodzice wyszli, a ja zostałam sama. Miałam nadzieję że Adrien do mnie przyjdzie. No ale ma szkołę i nie z bardzo może mnie odwiedzić. Ale może później.

Kilka godzin później
Leżę na tym łóżku i umieram z nudów. Nadal myślę fajnie by było jak by Adrien przyszedł. No i ja chyba umiem przewidywać przyszłość. Dlaczego? Dlatego że ja sobie tu myślę o Adrienie. A on stoi w drzwiach. Podszedł do mnie o dał mi całusa♥ w policzek. No i jak każdy pytał się czy dobrze się czuję. I odpowiedź była oczywista czyli tak.
-Adi? - spytałam się
-Tak, moja słodka- rzekł
-Bo jest taka jedna rzecz która nie daje mi spokoju- powiedziałam
-Mów- orzekł
- Bo ja nadal nie wiem jak to będzie z biedronką i czarny kotem. A co jeśli Władca Ciem dowie się że jestem w ciąży i będzie chciał mnie zabić albo jak podczas z którejś z misji coś stanie się mi i dziecku?- spytałam
- Spokojnie zadbam o to żeby nic ci się nie stało.  Nie dam tej toalecie cie skrzywdzić. Ale i tak WC długo nie wysyłał żadnej akumy i może na razie nie będzie- odpowiedział
Ale on jest kochany. Nie mogłabym trafić na lepszego chłopaka. Kocham go bardzo i on chyba mnie też. Rozmawialiśmy tak jeszcze długo. Ale wiecie jaki jest mój kotek. Czasami lubi wykrakiwać różne rzeczy. No niby WC przez jakiś czas nie wypuszczał żadnej akumy. Ale chyba znudził mu się spokój bo razem z Adi zauważyliśmy nowego złoczyńcę jednak nie umieliśmy domyślić się kim on był. Adrien od razu przemienił się w czarnego kota. A ja musiałam zostać tu. Ale ja tak nie chce. Chociaż nawet jak bym chciała to był mały problem gdzie jest Tikki.


~ LadyNoir
Wkońcu nowy rozdział. I spokojnie nie zawiesiłam bloga. Wiecie jak to jest brak weny, mało czas i jeszcze do tego doszła mi 4 dniowa wycieczka teraz rozdziały będą pojawiać się regularnie.♥♥♥♥