Rozdział 25

              Rozdział 25
Adrien stał jak słup soli. Chyba nie mógł w to uwierzyć. Stał tak z 5 minut, a później usiadł przy mnie i mnie pocałował. Potem pogładził mnie po brzuchu a ja pokazałam mu zdjęcia z USG. Patrzył się na nie z tym swoim kocim uśmieszkiem. Rozbawił mnie ten uśmiech. Później pocałował go. Adrien był u mnie jakieś kilka godzina ale później musiał iść bo wiecie obowiązki. Po jego wyjściu sięgnęła po mój szkicownik i zaczęłam myśleć nad nowym projektem. I wtedy przypomniało mi się o Tikki. Od razu domyśliłam gdzie jest. Tylko jest taki mały problem Tikki prawdopodobnie była w torebce a torebka była na wieszaku a ja nie mogę wstawać z łóżka ale trudno zaryzykuję. Wstałam z łóżka i podbiegłam do wieszaka i zabrałam torebkę. Położyłam się na łóżku ja najszybciej i otworzyłam torebkę. Wyleciała z niej Tikki była trochę zła. Ale przeprosiłam ją z to. Na szczęście kwami nie potrafią się długo gniewać.  Potem Tikki schowała się pod kołdrę i pomogła mi w tworzeniu. Razem projekt skończyłśmy wyjątkowo szybko. Dałam jej za to ciasteczko. Miała szczęście że akurat miałam je przy sobie. Zaczęłam się coraz bardziej nudzić w tym szpitalu no ale trudno musze tu siedzieć.  Pomyślałam jak powiem rodzicom że jestem w ciąży. Boję się jak zareagują.  A jak oni mnie wyrzucą mnie z domu a jak nie pomogą nam. Fajnie by przyjęliby to  nawet dobrze.  No ale zobaczymy co będzie. Potem przyszedł do mnie lekarz. Pytałam go kiedy będę mogła wyjść ze szpitala i ku mojemu zdziwieniu, wchodzę z kilka dni. Jej nareszcie. Nie będę to gnić. Tu jest tak nudno no chyba że Adrien jest ze mną. No więc muszę wytrzymać jeszcze kilka dni. Tak się cieszyłam że nawet nie zauważyłam która godzina. Była północ. Od razu poszłam spać


Następnego dnia

Obudziłam się dość wcześnie tak około 8. Przynieśli mi śniadanie które nie smakowało mi już za bardzo. Potem zadzwoniłam do Adriena. Nie odbierał. Było mi smutno czy on nie chce ze mną rozmawiać. Potem zauważyłam że dziś jest poniedziałek i jest godzina 9 czyli mają lekcje. Ufff a się przestraszyłam że nie chce ze mną rozmawiać z powodu dziecka. Mam kilka obaw związaną z dzieckiem
Czy damy radę
Jak to będzie z ratowaniem Paryża
Zobaczymy co będzie. Po kilku godzinach odwiedzili mnie moi rodzice. Pytali się mnie czy lepiej się czuje. Odpowiadała że tak. Ale w myślach miałam jedno.   ~Powiedz im  o ciąży~
Nie chciałam ale musiałam.
- Mamo, tato tak mi ciężko o tym mówić ale my z Adrienem ten tegest i ja jestem teraz w ciąży...




~ LadyNoir

Rozdział 24

                                                     Rozdział 24
Poprosiłam moich rodziców i Alyę żeby zostawili nas samych. Po ich wyjściu wszedł do mnie Adrien i zasypał mnie pytaniami.
- Mari jesteś w ciąży- spytał
- Nie twoja sprawa- odpowiedziałam
- Moja bo to też moje dziecko- rzekł
- Wiesz co wracaj do swojej Lili- powiedziałam
- Do jakiej mojej?- zdziwił się
- No skoro ją pocałowałeś- orzekł am
- Ja jej nie pocałowałem to ona mnie. Ja tego nie chciałem- rzekł
 Nie wiedziałam czy mu wierzyć czy nie. Dlatego nic nie odpowiadałam. W jego oczach widać było że mnie kocha.  Ja też go kocham. I wiem że dla dobra dziecka powinniśmy być razem. Ale ta sytuacja z Lilą.  Musimy to sobie wyjaśnić.
- Wiesz co musimy to wy....
I nie skończyłam bo Adrien mnie pocałował. Poczułam wtedy że naprawdę mnie kocha.  Uwierzyłam mu. Pocałowałam go jeszcze raz.
- Matinette czy chcesz ponownie zostać moją dzie....
I wszystko nam ostatnio psuje plany. Jak nie  Lila to pielęgniarka która wygoniła Adriena bo było już późno. Więc musiał wyjść. Pożegnałam go namiętny pocałunkiem. Później poszłam spać. Bo była 23. Tak Adrien był u mnie do 21. I tak się zamyślałam że aż zasnęłam.

Następnego dnia

Obudziłam się na innej sali niż wczoraj. Co prawda jest ze mną lepiej i może dlatego mnie przenieśli. Leżałam tak bezczynnie z godzinę. Później przyniesiono mi śniadanie, które było nawet dobre jak na szpitalne jedzenie. Chociaż nie jadłam za 2 dni więc jak ktoś jest głodny to wszystko smakuje. Potem poszłam do łazienki(szpitalnej) doprowadziła się d o stanu człowieka i wróciłam do pokoju. Myślałam o dziecku ale musze to jeszcze potwierdzić, dlatego postanowiłam poprosić lekarzy o badanie ginekologiczne. Zgodzili się. Na szczęście. Od razu zawieźli mnie ma badanie. Ginekolog pytał mnie o cel wizyty i powiedziałam mu w prost że podejrzewam że jestem w ciąży. Zdziwił się.  No ale badanie wykonał i pobrał mi krew, i kazał mi czekać na wyniki. Myślałam że czekanie na wyniki testu ciążowego były najdłuższym minutami w moim życiu. Ale jednak nie. Tym badanie stresowałam się bardziej. Ponieważ tu mogłam się przynajmniej dowiedzieć czy na pewno jestem w ciąży. Po jakiś 30 minutach były wyniki. Lekarz zaprosił mnie do gabinetu.
-Mam dla pani nie wiem czy dobrą wiadomość- rzekł
- Proszę mówić poprosiłam go
- Więc jest pani w ciąży- odpowiedział i dał mi zdjęcia z USG.
Ucieszyłam się nawet. Tylko jak powiedzieć  to Adrienowi i moim rodzicom. No ale jakoś im to powiem. Później pielęgniarka zawiozła mnie spowrotem do mojego pokoju. Cały czas patrzyłam na te zdjęcia.  Zaczęłam się bardziej cieszyć. Po chwili ujrzałam w drzwiach Adriena. Poprosiłam go aby wszedł. Postanowiłam że powiem mu to tak oficjalnie.
- Adrien bo wiesz co ja jestem w ciąży- powiedziałam




~LadyNoir

Rozdział 23

                                                   Rozdział 23
Oczami Adriena
Marinette jest w ciąży. Nie mogę w to uwierzyć.
To przez ten pocałunek z Lilą ona ze mną zerwała.  Ale to Lila mnie pocałowała.  Było to tak że normalnie wszedłem do klasy.  Wtedy ona pobiegła zaczęła ze mną rozmawiać i pocałowała mnie. Odepchnąłem ją ale było za późno. Marinette to widziała. Pobiegłem za nią. Krzyczeliśmy do siebie. W pewnym momencie rozwiązał mi się but schyliłem się by go zawiązać. Wstałem, a Mari już nie było. Szukałem jej ale nie mogłem jej znaleźć. Wróciłem na lekcję. Na następnej przerwie rozpocząłem poszukiwania Mari. Szukałem w całej szkole, ale nic nie znalazłem. Podczas lekcji przypomniało mi się jedno w miejsce w którym mogła się schować.  Po zajęciach poszedłem tam. Przewidziałem że tam będzie. Leżała cała w krwi. Szybko zadzwoniłem po pogotowie i jej rodziców. Wziąłem ją na ręce. Mówiłem że wszystko będzie dobrze.  Po chwili przyjechało pogotowie i rodzice Mari. Martwią się o nią tak samo jak ja. Wzięli ją do szpitala. Pojechałem tam jak najszybciej.
Gdy byłem na miejscu okazało się że ją reanimują. Krzyczałem do niej przez szybę.

Oczami Marinette
Szłam do światła. Byłam już blisko. Po chwili usłyszałam głos Adriana.  Był niewyraźny. Zastanawiałam się czy iść do światła i czy wrócić do niego.


Oczami Adriena
Krzyczałem jak najgłośniej umiałem.  Żeby mnie nie zostawiła  bo jeśli ona umrze to i ja. Reanimowali ją jeszcze tak kilka minut ale udało się. Jej serce znowu zaczęło bić. Ucieszyłem się. Chciałem tam wejść.  Ale nie mogłem. Więc zostało mi tylko czekać i mieć nadzieję że przeżyje. Nawet jeśli miałbym czekać tu dniami i nocami będę tu czekał. Nie zostawię jej samej.

Następnego dnia
Czekałem tu całą noc. Podobno stan Marinette polepsza się. Prosiłem ich by mnie do niej wypuścili ale nic z tego. Mogłem tylko patrzeć i czekać. Po chwili zjawili się rodzice Marinette i Alya.  No i zapomniałem Lila. Czego ona tu szuka. To wszystko przez nią. To przez nią Marinette teraz cierpi. Po południu pozwolili nam do niej wejść. Gdy wchodziłem ja , jej rodzice i Alya Mari spała.  Ale niestety gdy wyszła Lila obudziła się.
- Ja żyję? Czego ty tu szukasz Lila?- pytała się
- Chciałam ci tylko powiedzieć że to Adrien mnie pocałował- odpowiedziała i wyszła.
Ona wszystko pogorszyła.



Oczami Marinette
Obudziłam się i zobaczyłam Lilę czego ona tu szuka. Powiedziałam mi że to Adrien ją pocałował. Nie mogłam w to uwierzyć.  Chociaż Lila często kłamie to to nie wyglądało na kłamstwo. Ale nadal nie wiem czy to prawda czy nie.



- LadyNoir♥♥♥

Rozdział 22

                       Rozdział 22
Jak ja sobie dam radę? Co powiem rodzicom? Tak powiem ich tak: Mamo, tato bo my z Adrienem ten teges i ja jestem w ciąży. To by było głupie. Nie chciałam na razie martwić Adriena.  Uznałam że powiem mu to jutro. No i Alyi też. Posiedziałam sobie tak jeszcze trochę. W końcu uznałam że pora iść spać i tak zrobiłam.


Następnego dnia

Nadal nie dociera do mnie co się stało. Ale starałam się tego nie pokazywać. Niestety był poniedziałek.  Więc zaszłam na śniadanie. Później poszłam do łazienki. Najdłużej zajęło mi doprowadzenie włosów do czegoś co przypomina fryzurę. Ubrała się i wyszłam z domu. Przy z wejściu do szkoły spotkałam Alyę.
- Hej- przywitała się
- Cześć- opowiedziała.
- Wiesz muszę ci coś powiedzieć- rzekła
- A co? -zainteresowała się
- Bo wiesz... bo ja... bo my... bo jestem w ciąży- powiedziałam z trudem
- Co! Jak to się stało- krzyknęła
- No bo my wiesz ten tegest i jakoś tak wyszło- odpowiedziałam
- Będę cię wspierać. No w końcu od czego są przyjaciółki - orzekła
- No w końcu od czegoś są- powiedziałam
I poszłyśmy do klasy. Otworzyłam drzwi do klasy i chciałam już mu o tym powiedzieć gdy zobaczyłam jak Adriena całuje się z Lilą. Jak on mógł. Adrian zauważył mnie. Pobiegł za mną.
- Mari to nie to nie tak jak myślisz- krzyknął
- Jak mogłeś po tym co razem przeszliśmy ty łamiesz mi serce w  tak okrutny sposób. Nie chce cię znać. - zdenerwowałam się
- Mari - krzyknął jeszcze raz
- Z nami koniec. Nie zasługujesz na nas- rzekłam
- Na jakich nas? Jesteś w ciąży?- spytał się
Już mu nie odpowiedziałam. Nie chciałam go znać. Pobiegłam do najbliższego sklepu i kupiłam żyletki.  Spowrotem wróciłam do szkoły. Schowała się w koncie. Nie chciałam żyć Adrian był całym moim światem.  Nie mogę bez niego żyć ale skrzywdził mnie. Przyłożyłam żyletkę bliżej ręki coraz bliżej i przecięłam sobie żyły czują ulgę i jednocześnie nie wyobrażalny ból. Po woli zasypiałam i po chwili zemdlałam...


~ LadyNoir

Rozdział 21

                            Rozdział 21
Dziś jest Niedziela. Więc mogę jeszcze trochę odpocząć.  Ale tylko trochę bo musze zrobić lekcje. No ale nie ma co narzekać mogli nam więcej zadać.  Po śniadaniu ogarnęłam się i starałam się dokończyć projekt sukienki. Trwało to tak z 3 godziny i skończyłam projekt.  Zostało mi tylko dobrać materiał i uszyć sukienkę. Na szczęście znalazłam idealny materiał do mojego projektu. Od razu wzięłam się za szycie. Zajęło to 2 godziny ale skończyłam. Byłam naprawdę zadowolona z tego projektu. Mam nadzieję że Adrienowi też się spodoba.
 Powiesiłam sukienkę na wieszak. Miałam straszną ochotę zadzwonić do Adriana.  No ale niestety nie mogłam bo Adrien miał sesję zdjęciową. No ale trudno.  Więc zadzwoniłam do Alyi. Podczas rozmowy dużo mówiła o Biedronce jaka ona jest cudowna i wspaniała. Mało co nie wybuchła śmiechem . Ale udało mi się siebie powstrzymać. Później po zakończonej rozmowie z Alyią postanowiłam przejrzeć internet. Przejrzałam forum klasowe, biedrobloga i różne inne strony internetowe.  Nagle zaczęło mu się robić nie dobrze. Szybko pobiegła do łazienki. Zwymiotowałam. Uznałam że tylko zjadłam coś nie świeżego. Po jakiś kilkunastu minutach zaczął mnie boleć brzuch. Zaniepokoiłam się.
Co widzą ludzie kiedy boli ich brzuch zwykły ból brzucha, a co widzi Marinette kiedy boli ją brzuch ciążę.  Ale spokojnie najpierw muszę to sprawdzić. Więc poszłam do apteki i kupiłam test ciążowy. Jak najszybciej poszłam do domu. Na szczęście moich rodziców nie było w domu. Pobiegła do łazienki i zrobiłam test. Po zrobieniu muszę odczekać 5 minut. To było chyba najdłuższe i najgorsze 5 minut mojego życia. Tak się bałam. A co jeśli? Jak sobie dam radę? Na szczęście mam Adriana.

5 minut później
Poszłam do łazienki gdzie znajdował się test. Bałam się. Wzięłam go do ręki. I załamałam się. Wynik był pozytywny




~ LadyNoir

Rozdział 20

                      Rozdział 20

Następnego dnia

Obudziłam się obok Adriana. Ta noc była wspaniała. Adrien robił to tak delikatnie. Na szczęście była Sobota i mogliśmy sobie pospać. Więc wtuliłam się w niego jeszcze bardziej. Jednak nie mogłam zasnąć. I leżałam tak z godzine i dopiero wtedy zasnęłam.

Obudziłam się około 11 i przy łóżku czekało na mnie śniadanie i bukiet kwiatów a przy nich karteczka

**************************************
Kocham Cię moja słodka♥

                                        Kocurek
**************************************
Ale on jest kochany. Mam szczęście że go mam. I nawet pamiętał co lubię. Kakao i tosty francuskie mój idealny zestaw śniadaniowy. Zjadłam śniadanie i poszłam do łazienki. Doprowadziłam się do porządku i podczas ubierania Adrien złapał mnie w tali
-Dzień dobry - powiedział
- Hej- odpowiedziałam
-Jak się spało? -spytał
- Cudownie masz takie wygodne łóżka- zachwyciłam się
Potem mnie pocałował. Cały czas nie mogę uwierzyć że Adrien jest moim chłopakiem. On jest taki cudowny. Przypomniało mi się jak podczas wyścigu Alix z Kimem powiedziałam Adrienowi że jest cudowny w trzymaniu przedmiotów. Teraz mnie to śmieszy ale wtedy to nie było to takie śmieszne.

Później poszłam z Adrienem do parku. Zrobiliśmy sobie piknik. Było fantastycznie. Nigdy w życiu nie dostałam tyle kwiatów i czekoladek.
- Chcesz żebym była gruba od tych czekoladek- za żartowałam
- Przepraszam - zasmucił się
- Ej! Nie obrażaj się to był żart- powiedziałam
- Naprawdę- spytał się
- Tak- odpowiedziałam
- A ja myślałem że ty...
I nie zdążył dokończyć bo go pocałowałam.  Po pikniku kocurek odprowadził mnie do domu. Dałam mu całuska w policzek i poszłam do domu. Jednak było już tak późno że od razu poszłam spać.




~LadyNoir♥

Rozdział 19

                            Rozdział 19
Po tym cudownym pocałunku spędziłam jeszcze trochę czasu z Adrienem. Nie chciałam go zostawiać no ale musiałam. Wzięli go na jakieś badania. No więc co poszłam do domu bo obiecałam się zjawić przed obiadem. I tak się trochę spóźnie. No ale trudno. Byłam w domu tak około 15:45 i od razu po wejściu do domu zjadłam obiad. Później poszłam do swojego pokoju i zaczęłam projekt nowej sukienki. Zajęło mi to tak około 2 godzin i już miałam zarys projektu.  Jednak poprzestałam na tym bo wena mnie opuściła. Później wzięłam się za odrabianie lekcji co nie było przyjemnie ale Tikki dodawała mi otuchy i po jakiś 30 minutach skończyłam.  Nareszcie mogłam odpocząć więc położyłam się na łóżku i ucięłam sobie krótką drzemkę. I to bardzo krótką bo trwała ona jakieś 15 minut. Po obudzeniu poszł la m do szpitala zobaczyć Adriena. Przynajmniej nie był już na OIOM-mie. Weszłam do niego. Niestety spał ale i tak usiadłam i mówiłam do niego. Że go kocham i nigdy go nie opuszczę. Posiedziałam u niego jakąś godzinę ale i tak się nie obudził. Dopiero gdy wychodziłam dopiero się obudził. Ale wyszłam postanowiłam że może lepiej żeby odpoczął.  Pytałam się lekarzy kiedy Adrien będzie mógł wyjść. Okazało się że wyjdzie za 2 lub 3 dni. Ucieszyłam się. Więc po rozmowie z lekarzami poszłam do domu i starałam się dokończyć projekt sukienki. Zawsze projektowanie szło mi z łatwością ale dziś coś mi nie wychodziło. Nie wiedziałam co narysować. Dlatego odstawiłam szkicownik. Usiadłam na łóżku i myślałam o Adrienie. Dlaczego ja się przy nim tak jąkałam.  Mimo że teraz wydaje mi się takie proste nie jąkać się przy nim to kiedyś było to trudne. Na ale co trzeba żyć teraźniejszością.


2 dni później

Okazało się że wypuszczą Adriena wcześniej. Dlatego postanowiłam pojechać po niego. Wiec pojechałam po niego tak około 12. Potem poszłam do jego pokoju. Pierwsze co zrobiłam po wejściu do jego pokoju to pocałował go . Zrobiłam to tak niespodziewanie. I Przyznam się Adrien się przestraszył. Ale nie fochnął się. Zaproponował mi żebym dziś do niego  przyszła do niego na noc ,ale najpierw musiałam spytać rodziców. Oczywiście się zgodzili. Wiec z kocurkien wyszliśmy ze szpitala i pojechaliśmy do jego domu. Dużo ze sobą rozmawialiśmy. Głównie o tym że tęskniliśmy za sobą. Później jeszcze trochę po bawiliśmy się z naszymi kwami i dopiero teraz zobaczyłam jaki Plagg jest denerwujący. Potem Adrien mnie pocałował a ja to odwzajemniłam. Ale nie skończyło się na jednym pocałunku. Chcieliśmy czegoś więcej. I chyba możecie się domyślić co to było.





~LadyNoir

Rozdział 18❤

                          Rozdział 18
Nie nie nie myśl o tym. Wszystko będzie dobrze.
 Nie mogłam przestać płakać. Bałam się o Adriena. Widziałam jak wiozą moje kocurka na operację. Jeszcze raz go wtedy pożegnałam.  I on oczywiście pocałował mnie i powiedział że wszystko będzie dobrze. Gdy już go  zawieźli na salę operacyjną usiadłami czekałam. Operacja miała trwać kilka godzin. Nie chciałam w tym czasie wracać do domu. Nawet gdy operacja trwała by całą noc zostanę tu. Zawsze chce być przy nim💑, wspierać go. Po jakiś 2 godzinach czekania zasnęłam.

3 godziny później
Obudziłam się po 3 godzinach. Na szczęście było już po wszystkim. Lekarz powiedział że były dość poważne komplikacje, ale udało się je opanować. Adrien powinien wróć do zdrowia za kilka dni. Bardzo się ucieszyłam. Niestety nie mogłam się z nim spotkać ponieważ musi odpoczywać. Na ale trudno. Nie chciałam wracać do domu ale moi rodzice nalegali. No niestety muszę wracać. Wyszłam ze szpitala i ruszyłam w stronę mojego domu. Cały czas myślałam o Adrienie. I tak się zamyśliłam że nawet nie wiem kiedy doszłam do domu. Gdy weszłam rodzice wypytywali mnie co z Adrienem. Przekazałam im wszystkie informacje. Też się ucieszył  że nic mu nie jest. No w końcu mój chłopak który jest członkiem naszej rodziny. Poszłam na górę ,ogarnęłam się i poszłam spać.

Następnego dnia
Obudziłam się wyjątkowo wyspana. Jedyne co mnie smuciło to że była środa i musiałam iść do szkoły. Jak zwykle poranna rutyna. No i potem poszłam do szkoły. Całe lekcje myślałam o Adrienie. Po szkole jak najszybciej pojechałam do szpitala by go zobaczyć. Dziś już mogłam wejść. Gdy Adrien zobaczył mnie w drzwiach strasznie się ucieszył. Pierwsze co zrobił gdy podeszłam to pocałował mnie i to bardzo namiętnie💏.


~ LadyNoir

Rozdział 17

Dziękuję za ponad  1000 wyświetleń.  I z tej okazji postaram się dziś wrzucić jak najwięcej rozdziałów


                      Rozdział 17
Zadzwoniłem po pogotowie. Mają przyjechać za 10 minut. Nie mogłem tak dłużej leżeć. Starałem się wydostać. Po 2  minutach udało mi się jednak noga bolała mnie coraz bardziej. Przeczołgałem się do innych osób. Byli chyba bardziej ranni ode mnie. Próbowałem im pomóc ale nie dawałem rady. Po 10 minutach przyjechało pogotowie. Nareszcie. Zabrali najpierw najbardziej rannych mnie zabrali na sam koniec. Gdy byłem już w szpitalu zrobili mi różne badania. Okazało się że mam krwotok wewnętrzny. Lekarze byli zdziwieni jak ja mogłem tego nie czuć. Prawdopodobnie pod wpływem adrenaliny nie czułem bólu.  Jednak teraz był coraz silniejszy. Lekarze powiedzieli że natychmiast muszą mnie operować. Jednak nie zgodziłem się. Dlaczego? Bo najpierw chce zobaczyć się z Marinette.

Oczami Marinette
Adriena nie było na lekcjach. Zmartwiłam się. Co się stało? Po lekcjach sprawdziłam wiadomości. Była tam informacja o wypadku. Zaczęłam czytać dalej i okazało się że wypadek miał samochód Adriana. Jak to przeczytałam to po prostu zamarła.  Jak najszybciej pojechałam do szpital żeby zobaczyć Adriana. Szukałam go po całym szpitalu. Ale wreszcie go znalazłam. Był cały po obijany. Gdy mnie zobaczył strasznie się ucieszył.
- Adrien co się stało?- spytałam się
- Wiesz miałem wypadek i jakiś idiotą wjechał w nasz samochód. I mam złamaną nogę. I gdy przywieziono mnie tu to zrobili mi badania i okazało się że jestem ciężko ranny. I mogę nie przeżyć operacji. Chcieli mnie operować od razu ale się nie zgodziłem bo chciałam najpierw zobaczyć się z tobą- odpowiedział
- Adrien ja mogłam poczekać teraz ważniejsze jest twoje zdrowie- powiedziałam
- Wiem ale boję się że to nasza ostatnia rozmowa- zmartwił się
- Nie bój się a teraz powiedz lekarzom że jesteś gotowy na operację- poprosiłam go
-Oczywiście moja słodka- odpowiedział
- Widzę że poczucie humoru ci zawsze dopisuje- zaśmiałm się
-No a jak- powiedział
-Dobrze teraz zrób to o co cie prosiłam- rzekłam
-Okej- odpowiedział
- Pa pa- pożegnałam się
- Pa - powiedział
Po tym wyszłam z sali. Przy Adriana starałam się nie rozpłakać. Ale po wyjściu już nie wytrzymałam. W mojej  głowie krążyły różne myśli. A co jeśli mu się coś stanie, a co jeśli on...


~LadyNoir

Rozdział 16

                                   Rozdział 16
I zarzuciła na nią linę. Czarny Kot złapał ją z drugiej strony. I takim sposobem złapaliśmy ją. Sięgnęła po jej okulary i rozbiłam je. Po chwili wyleciała z nich akuma.
-Pora wypędzić złe moce.
- Pa pa miły motylki
No i kolejna osoba uwolniona od akumy.
- Niezwykła Biedronka
I wszystko wróciło do normy. Oczywiście futrzaczek chciał mnie wyciągnąć na kolację. Jednak musiałam mu odmówić. Powiedziałam że spotkamy się jutro po szkole. Prosiłam go jeszcze żeby się na mnie nie obrażał. Chciałam z nim jeszcze dłużej porozmawiać ale musiałam wracać do domu. Pocałował go w policzek i pobiegła do domu.

Kilka minut później

Byłam już na dachu mojego domu. Szybko się przemienia i usiadłam u siebie w pokoju. Długo myślałam o tym koszmar  który mi się nie dawno przyśnił. Mimo że minęło dużo czasu od porwania nie mogłam zrozumieć dlaczego ktoś mi to zrobił. Po chwili mama zawołała mnie na kolację. Przestałam o tym myśleć i zeszłam na dół. Po kolacji poszłam do łazienki. Później poszłam do swojego pokoju, położyłam się na łóżku i zasnęła.

Następnego dnia

Obudziłam się wyjątkowo wypoczęta. Wstałam i doprowadziłam się do porządku. Ubrała się i wyszłam do domu. Weszłam do szkoły. Po wejściu nie ujrzałam Adriana. Pewnie się spóźni. Więc podbiegłam do Alyi i przywitała się z nią.
- Hej- powiedziałam
- Cześć- rzekła
- Widziałaś wczoraj interwencję Biedronki i Czarnego  Kota. Nagrałam wszystko i jest to na moim blogu- zaciekawiła się
- Nie- odpowiedziałam
Coś jeszcze potem mówiła ale nie słuchałam bo czekałam na Adriana.

Oczami Adriana
W drodze do szkoły jakiś idiotą wjechał prosto w nasz samochód. Wszyscy z naszego samochodu żyją. Nie wiem jak w tym drugim. Mnie strasznie boli noga i nie mogę się ruszyć. Zostałem przygnieciony przez samochód. Jakimś cudem udało mi się sięgnąć po telefon i zadzwonić po pogotowie.


~LadyNoir
Przepraszam że tak długo nie było posta ale nie miałam weny.

Rozdział 15

                              Rozdział 15
Oczami narratora
Wyglądała ona jak zwykła nastolatka ale jedno odmieniało ją od wszystkich normalnych nastolatek miała moc dzięki której niegrzeczni nastolatkowie słuchali się jej i robili co ona chciała. Akuma była w jej okularach.

Oczami Marinette
Sesja jest cudowna, no i Adrien też. Tak na prawdę wszystko jest cudowne. Podczas sesji ktoś nam przerwał.
- Natalie? - spytał się Adrien
- Nie jestem Natalie. Ja jestem Nastolatka i szukam właśnie ciebie. - powiedziała
- Mnie?- zapytał się
- Tak ciebie- rzekła
Po tym Adrien uciekł się i schował się. Ja zrobiłam to samo. I schowaliśmy się w tym samym miejscu
-Tikki kropkuj!!
- Plagg, wysuwaj pazury!!
Po chwili byliśmy już superbohatetami i ruszyliśmy do walki z Nastolatką. Próbowałam powstrzymać ją moim jojo ale nie dałam rady.
- Szczęśliwy Traf
- Lina co?- zdziwiłam się
- Co z tego zrobisz zwiążesz ją- powiedział
- Właśnie. Czarny Kocie odwrótć jej uwagę a ja znajdę ją od tyłu- rzekłam
 I oczywiście to zrobił. Próbując ją zajść od tyłu usłyszałam jak mój kocurek krzyczał
- Kotaklizm
nie wiem na czym tego użył bo byłam strasznie skupiona.
Byłam blisko niej i ...



~LadyNoir