Rozdział 25

              Rozdział 25
Adrien stał jak słup soli. Chyba nie mógł w to uwierzyć. Stał tak z 5 minut, a później usiadł przy mnie i mnie pocałował. Potem pogładził mnie po brzuchu a ja pokazałam mu zdjęcia z USG. Patrzył się na nie z tym swoim kocim uśmieszkiem. Rozbawił mnie ten uśmiech. Później pocałował go. Adrien był u mnie jakieś kilka godzina ale później musiał iść bo wiecie obowiązki. Po jego wyjściu sięgnęła po mój szkicownik i zaczęłam myśleć nad nowym projektem. I wtedy przypomniało mi się o Tikki. Od razu domyśliłam gdzie jest. Tylko jest taki mały problem Tikki prawdopodobnie była w torebce a torebka była na wieszaku a ja nie mogę wstawać z łóżka ale trudno zaryzykuję. Wstałam z łóżka i podbiegłam do wieszaka i zabrałam torebkę. Położyłam się na łóżku ja najszybciej i otworzyłam torebkę. Wyleciała z niej Tikki była trochę zła. Ale przeprosiłam ją z to. Na szczęście kwami nie potrafią się długo gniewać.  Potem Tikki schowała się pod kołdrę i pomogła mi w tworzeniu. Razem projekt skończyłśmy wyjątkowo szybko. Dałam jej za to ciasteczko. Miała szczęście że akurat miałam je przy sobie. Zaczęłam się coraz bardziej nudzić w tym szpitalu no ale trudno musze tu siedzieć.  Pomyślałam jak powiem rodzicom że jestem w ciąży. Boję się jak zareagują.  A jak oni mnie wyrzucą mnie z domu a jak nie pomogą nam. Fajnie by przyjęliby to  nawet dobrze.  No ale zobaczymy co będzie. Potem przyszedł do mnie lekarz. Pytałam go kiedy będę mogła wyjść ze szpitala i ku mojemu zdziwieniu, wchodzę z kilka dni. Jej nareszcie. Nie będę to gnić. Tu jest tak nudno no chyba że Adrien jest ze mną. No więc muszę wytrzymać jeszcze kilka dni. Tak się cieszyłam że nawet nie zauważyłam która godzina. Była północ. Od razu poszłam spać


Następnego dnia

Obudziłam się dość wcześnie tak około 8. Przynieśli mi śniadanie które nie smakowało mi już za bardzo. Potem zadzwoniłam do Adriena. Nie odbierał. Było mi smutno czy on nie chce ze mną rozmawiać. Potem zauważyłam że dziś jest poniedziałek i jest godzina 9 czyli mają lekcje. Ufff a się przestraszyłam że nie chce ze mną rozmawiać z powodu dziecka. Mam kilka obaw związaną z dzieckiem
Czy damy radę
Jak to będzie z ratowaniem Paryża
Zobaczymy co będzie. Po kilku godzinach odwiedzili mnie moi rodzice. Pytali się mnie czy lepiej się czuje. Odpowiadała że tak. Ale w myślach miałam jedno.   ~Powiedz im  o ciąży~
Nie chciałam ale musiałam.
- Mamo, tato tak mi ciężko o tym mówić ale my z Adrienem ten tegest i ja jestem teraz w ciąży...




~ LadyNoir