Rozdział 17

Dziękuję za ponad  1000 wyświetleń.  I z tej okazji postaram się dziś wrzucić jak najwięcej rozdziałów


                      Rozdział 17
Zadzwoniłem po pogotowie. Mają przyjechać za 10 minut. Nie mogłem tak dłużej leżeć. Starałem się wydostać. Po 2  minutach udało mi się jednak noga bolała mnie coraz bardziej. Przeczołgałem się do innych osób. Byli chyba bardziej ranni ode mnie. Próbowałem im pomóc ale nie dawałem rady. Po 10 minutach przyjechało pogotowie. Nareszcie. Zabrali najpierw najbardziej rannych mnie zabrali na sam koniec. Gdy byłem już w szpitalu zrobili mi różne badania. Okazało się że mam krwotok wewnętrzny. Lekarze byli zdziwieni jak ja mogłem tego nie czuć. Prawdopodobnie pod wpływem adrenaliny nie czułem bólu.  Jednak teraz był coraz silniejszy. Lekarze powiedzieli że natychmiast muszą mnie operować. Jednak nie zgodziłem się. Dlaczego? Bo najpierw chce zobaczyć się z Marinette.

Oczami Marinette
Adriena nie było na lekcjach. Zmartwiłam się. Co się stało? Po lekcjach sprawdziłam wiadomości. Była tam informacja o wypadku. Zaczęłam czytać dalej i okazało się że wypadek miał samochód Adriana. Jak to przeczytałam to po prostu zamarła.  Jak najszybciej pojechałam do szpital żeby zobaczyć Adriana. Szukałam go po całym szpitalu. Ale wreszcie go znalazłam. Był cały po obijany. Gdy mnie zobaczył strasznie się ucieszył.
- Adrien co się stało?- spytałam się
- Wiesz miałem wypadek i jakiś idiotą wjechał w nasz samochód. I mam złamaną nogę. I gdy przywieziono mnie tu to zrobili mi badania i okazało się że jestem ciężko ranny. I mogę nie przeżyć operacji. Chcieli mnie operować od razu ale się nie zgodziłem bo chciałam najpierw zobaczyć się z tobą- odpowiedział
- Adrien ja mogłam poczekać teraz ważniejsze jest twoje zdrowie- powiedziałam
- Wiem ale boję się że to nasza ostatnia rozmowa- zmartwił się
- Nie bój się a teraz powiedz lekarzom że jesteś gotowy na operację- poprosiłam go
-Oczywiście moja słodka- odpowiedział
- Widzę że poczucie humoru ci zawsze dopisuje- zaśmiałm się
-No a jak- powiedział
-Dobrze teraz zrób to o co cie prosiłam- rzekłam
-Okej- odpowiedział
- Pa pa- pożegnałam się
- Pa - powiedział
Po tym wyszłam z sali. Przy Adriana starałam się nie rozpłakać. Ale po wyjściu już nie wytrzymałam. W mojej  głowie krążyły różne myśli. A co jeśli mu się coś stanie, a co jeśli on...


~LadyNoir