Rozdział 22

                       Rozdział 22
Jak ja sobie dam radę? Co powiem rodzicom? Tak powiem ich tak: Mamo, tato bo my z Adrienem ten teges i ja jestem w ciąży. To by było głupie. Nie chciałam na razie martwić Adriena.  Uznałam że powiem mu to jutro. No i Alyi też. Posiedziałam sobie tak jeszcze trochę. W końcu uznałam że pora iść spać i tak zrobiłam.


Następnego dnia

Nadal nie dociera do mnie co się stało. Ale starałam się tego nie pokazywać. Niestety był poniedziałek.  Więc zaszłam na śniadanie. Później poszłam do łazienki. Najdłużej zajęło mi doprowadzenie włosów do czegoś co przypomina fryzurę. Ubrała się i wyszłam z domu. Przy z wejściu do szkoły spotkałam Alyę.
- Hej- przywitała się
- Cześć- opowiedziała.
- Wiesz muszę ci coś powiedzieć- rzekła
- A co? -zainteresowała się
- Bo wiesz... bo ja... bo my... bo jestem w ciąży- powiedziałam z trudem
- Co! Jak to się stało- krzyknęła
- No bo my wiesz ten tegest i jakoś tak wyszło- odpowiedziałam
- Będę cię wspierać. No w końcu od czego są przyjaciółki - orzekła
- No w końcu od czegoś są- powiedziałam
I poszłyśmy do klasy. Otworzyłam drzwi do klasy i chciałam już mu o tym powiedzieć gdy zobaczyłam jak Adriena całuje się z Lilą. Jak on mógł. Adrian zauważył mnie. Pobiegł za mną.
- Mari to nie to nie tak jak myślisz- krzyknął
- Jak mogłeś po tym co razem przeszliśmy ty łamiesz mi serce w  tak okrutny sposób. Nie chce cię znać. - zdenerwowałam się
- Mari - krzyknął jeszcze raz
- Z nami koniec. Nie zasługujesz na nas- rzekłam
- Na jakich nas? Jesteś w ciąży?- spytał się
Już mu nie odpowiedziałam. Nie chciałam go znać. Pobiegłam do najbliższego sklepu i kupiłam żyletki.  Spowrotem wróciłam do szkoły. Schowała się w koncie. Nie chciałam żyć Adrian był całym moim światem.  Nie mogę bez niego żyć ale skrzywdził mnie. Przyłożyłam żyletkę bliżej ręki coraz bliżej i przecięłam sobie żyły czują ulgę i jednocześnie nie wyobrażalny ból. Po woli zasypiałam i po chwili zemdlałam...


~ LadyNoir